රාජ්‍යය ස්වාභාවික නැත, එහි ඇත්තේ පංතිමය පදනමක් පමණි..!
වසර 76 කට පසු ප්‍රථම වතාවට ලංකාවේ පාලන බලය පහල පංතියෙන් පැමිණි “ශිෂ්‍ය මනසක්” සහිත පක්ෂයක් විසින් අත්පත් කරගෙන සිටී. එහි සංකීර්ණ අර්ථයනම් සිය පංති පදනම අනුව රාජ්‍ය ව්‍යුහය නැවත ප්‍රති-ව්‍යුහගත වෙමින් යාමට අවශ්‍ය බවයි. එසේ නොමැතිනම් රාජ්‍යයේ සැකසුම පංතිමය ආකාරයකින් විතැන් නොකලහොත් එය වඩා වේගයකින් ආපසු හැරෙනු ඇති බවයි. සිදුවෙමින් යන දේවල් අනුව පෙනී යන්නේ පසු-මාධ්‍ය අවතාර හා පාදඩයින් හීලෑකරගැනීමට ආණ්ඩුව දක්වන නොහැකියාවේ පැති දෙකක් ඇති බවයි.
මහජනයාට ප්‍රකාශ වන්නට ඉඩ හැරීම හරහා මතුවෙන තෙරපුම් ආණ්ඩුව බරපතල ලෙස ගන්නා බව පෙන්නෙන්නට තිබේ. සිවිල් යුද ජයග්‍රහණය සදහා අවසන් මොහොතේ ජනාධිපතිවරයා සහභාගී වීම හරහා කියා පාන්නේ ප්‍රකාශිත ජහමනයාගේ මතයට ආණ්ඩුව හීලෑවෙන බවනම් එහි අවසානය ඛේදාන්තයකි. ආශාවේ දෘෂ්ටිකෝණයෙන් කිවහොත් ප්‍රකාශිත ජහමනයා යනු තමන්ගේ ආශාව නොදන්නා ආගාධයකි. ඊට වැටීම පහසු වුවද ගොඩ ඒම පහසු නැත. ගෝඨාභය ඇදගෙන වැටුනේ මේ තෙරක් නොපෙනෙන ජහමනයාගේ ආශාවේ ආගාධයටය. සිය ආශාව වෙනුවෙන් රගපාන්නාව (විපරීතයාව) අත්හැර දැමීමට දෙවරක් ජහමනයා සිතන්නේ නැත.
දෙවන පැත්තනම් ප්‍රකාශිත ජහමන මතය මර්ධනය සදහා ආණ්ඩුවෙන් කසපහර ඉල්ලා සිටින ස්ථානය පිලිබද ආණ්ඩුවේ ගනන් බැලීමයි. පසු-මාධ්‍ය අවතාර වලට මෙන්ම පාදඩයින්(පාතාල ආර්ථිකයේ ශ්‍රමය)වෙතද ජහමනයා මර්ධනය ඉල්ලා සිටිනු ඇතැයි ආණ්ඩුව කල්පනා කරන්නේ නම්, එනම් එල්-සැල්වදෝර් පන්නයේ ක්‍රමයක් කරා ඉදිරි පියවර තබන්නේ නම් එය අතිශයින්ම අසීරු වනු ඇත. මන්දයත් එවැන්නක් සිදුකරන්නේ පැරණි පංති රාජ්‍යයේ උපකරණ වලින් වීම තුළ එහි අසාර්ථකබාවය ඒ තුළම තිබෙන බැවිනි.
රාජ්‍යය පාලනය කිරීමේ ක්‍රමය තුළ මහින්ද රාජපක්ෂ සාර්ථක වන්නේ “අතිරික්ත විනෝදය” හරහා රාජ්‍ය පාලන ආකෘතිය පිබිදීමට ඉඩ හැරීමෙනි. මුදල්, කොමිස්, මත්පැන්, සැපවාහන, මන්දිර, ඉඩම්, ස්ත්‍රී ශරීර හරහා රාජ්‍ය වෙත ලබා දුන් මේ විනෝදයේ අශ්ලීල නර්තනය රාජපක්ෂ රෙජීමය කෙරෙහි පූර්ණ වශයෙන් නැමුණු වහල් රාජ්‍යයක්(රාජ්‍ය සේවයක්) ඔවූහූ ඇති කලහ. මේ “යටි බඩේ දේශපාලනය” වර්තමාන ආණ්ඩුව විසින් ඉවත් කල වහාම රාජ්‍ය වැඩ කිරීමේ පද්ධතිය නොමැති නම් එහි පාලන-ලීවරය ඊට අහිමි වෙයි. මෙය ඉවත් කිරීම පිළිබඳ ගැටලුව මතුවන්නේ එය බිහි කල දේශපාලන අභිලාෂයන් සහිත වූ කණ්ඩායම තවමත් විරුද්ධ පාක්ෂිකව ආණ්ඩුවට එරෙහිව සිටගෙන සිටින බැවිනි. ඒ අනුව ඔවුන් එකිනෙකා පිළිවෙලින් “ඇතුළට ගාල් කිරීමේ” ආණ්ඩුවේ තදියම අපිට තේරුම් ගත හැකිය. නමුත් ආණ්ඩුව දැනගත යුත්තේ මෙසේ සිය අනන්‍යතාවයම ගොඩනගන සතුරා මුලුමනින්ම විනාශ කිරීමෙන් තමන්ගේ අනන්‍යතාවයද තමන්ට අහිමි වන බවයි. උදාහරණයකට රාජපක්ෂ රෙජීමයට සිය සිංහල-බෞද්ධ උරුමය ලැබුනේ LTTE සංවිධානය ජීවමානව සිටියදීය. 2009 දී පූර්ණ සමූලඝාතනයෙන් පසු 2015 වන විට රාජපක්ෂ රෙජීමයේ බලය මෛත්‍රිපාල-රනිල් වෙත විතැන් විය. ගෝඨා බලයට එන්නේ නැවත මුසල්මානු සතුරෙකු පිළිබඳව ඇතිවූ භීතිය හරහා සිංහල-බෞද්ධ සුජාතකරණය නැවත ප්‍රතිෂ්ඨාපනය කරගනිමිනි. මහින්ද රාජපක්ෂට නිදහසේ විජේරාමයේ ඉන්නට දීමෙන් හා රාජපක්ෂ පවුල වෙත ඇති චෝදනා පරිවාරය (චාමර, කෙහෙලිය, මහින්දානන්ද)වෙත විතැන් කිරීම හරහා ආණ්ඩුව සතුරාගේ ඉතුරු-බිතුරු ඉතිරි කිරීමට කල්පනා කරන්නේ නම් එය දේශපාලනික උපක්‍රමයකි. නමුත් අනතුර ඇත්තේ එතැනමය.
රාජ්‍යය ස්වාභාවික වූවක් නොව බලය හොබවන පංතිය සිය බලය අභ්‍යාස කරන උපකරණයද රාජ්‍ය වේ. පහල පංතිය බලය ලබාගත් පසු එහි ඉදිරි පියවර සදහා සිය පංතියේ බලය වෙත රාජ්‍ය උරාගත යුතුය. එසේ කල හැකිවන්නේ ද තල දෙකක් ඔස්සේය. එක් අතකින් රැඩිකල් ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරන ක්‍රියාවලියක් හරහා රාජ්‍ය කුඩා කරමින් පුද්ගලික අංශය සමඟ තරගකාරීත්වයක් ඇති කිරීමත්, ඉන්දියානු සාගර කලාපය ඉන්දියාව සමග එකතුව දියුණු කිරීමත්, ඉන්දියානු ශ්‍රම වෙළෙඳපොල හා ලංකාවේ වෙලඳපොල ඒකාබද්ධ කිරීමත්, භාණ්ඩ නිෂ්පාදනය පිළිබඳ ඇති මිථ්‍යාවෙන් මිදී සේවා ආර්ථිකය(මුල්‍ය නගරය/ෆෝට් සිටි,කැසිනෝ,වරාය..act..) කෙරෙහි බර තැබීමත්, වෘත්තීය සමිති මාෆියාව පරාජය කොට කම්කරු නීති සංශෝධනය කොට විදේශ ආයෝජන ගෙන්වා ගැනීමත්, ඒ ආයෝජන ගෙන්වා ගැනීම one desk වැනි ආකෘතියකට සැකසීමත්, ග්‍රාමීය ශ්‍රමය කෘෂි ආර්ථිකය වෙතින් ගොවියා වෙනුවට කෘෂි කම්කරුවා ලෙස විතැන් කිරීමත්, එය විනයගත කිරීමත් කල යුතුය.
දෙවෙනි තලයේදී පූර්ණ ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරන වෙනුවෙන් රැඩිකල් දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරන හදුන්වා දිය යුතුය. අධ්‍යාපනය, සෞඛ්‍ය, නීතිය සහ පර්‍යාය, බැංකු ක්‍රම(ණය ලබාදීම්) ඉඩම්, යනාදී ක්ෂ්‍රේත්‍ර වල සිදුකල යුතු පුළුල් ප්‍රතිසංස්කරණ කෙරෙහි ආණ්ඩුව යොමු විය යුතුය. දැන් සිදුවී ඇත්තේ බහුතර පාර්ලිමේන්තු බලයක් සහිතව ඒ බලය “හොරු ඇල්ලීම” යන සටන් පාඨය කෙරෙහි බර තබා ක්‍රියා කිරීම පමනකි. රෑපවාහිනී නාලිකා තුළ ජෝකර්ලා බිහි කිරීමත්, වේගයෙන් බොරු කීමට ඇති හැකියාවන් වර්ධනය කර ගැනීමත් හැරුණු විට අලුත් යමක් සිදුවීද නැත.
විප්ලවකින් තොරව බලය ලබාගත් විට තමන්ට මෙහෙයවීමට ඇත්තේ මින් පෙර භාවිතා කරනු ලැබූ රාජ්‍ය උපකරණම බවට වන මැසිවිල්ල උත්තරයක් නොවේ. ඒවා වෙනස් කල හැකි ප්‍රමාණවත් බලයක් ආණ්ඩුවට ලැබී තිබේ. ආණ්ඩුව කල්මැරීම තුළ සිදුවන්නේ රාජ්‍යය පැරැණි පංති සැකසුමෙන් ඉවත් නොවී ඊට වඩා හොඳින් ගාල් වීම නම් ආණ්ඩුව තවත් එ.ජා.ප./ශ්‍රි.ල.නි.ප. ආණ්ඩුවක් බවට පත්වී සම්ප්‍රදායික පක්ෂයක් බවට පත්වීමට නියමිතය.
මා මුලින් කී පරිදිම ආණ්ඩුවේ “ශිෂ්‍ය මනස” එහි ප්‍රතිසංස්කරන ක්‍රියාවලිය කෙරෙහි කරන්නේ තිරිංග යෙදීමකි. විශේෂයෙන්ම මේ උන්නතිකාමී ශිෂ්‍ය මනස වෘත්තීන් කෙරෙහි දක්වන අනුරාගය(වෛද්‍ය, ඉංජිනේරු, නීතිඥ, ගුරු, ආචාර්‍ය act….)හරහා වඩ වඩා ඒවා උත්කර්ශවත් කිරීම හරහා සාමාන්‍ය ජනයා වෙත රැගෙන යා යුතු ප්‍රතිසංස්කරන ක්‍රියාවලීන් අඩපන වේ. උදාහරණයකට අධිකරණ,නීතිපති හා අනිකුත් නීති ක්ෂ්‍රේත්‍ර වල සිදුකල හැකි ප්‍රතිසංස්කරන ක්‍රියාවලිය කෙරෙහි ආණ්ඩුවේ ඇත්තේ අල්මැරුනු ප්‍රතිපත්තියකි. ඒවා පොලීසිය මෙන් භාජනයේ හැඩය ගන්නා ද්‍රවශීලී ආයතන නොවේ.
ව්‍යුහාත්මකව මේවා වෙනස් කිරීමකට ලඝු කරන්නේ නම් දේශපාලන සංස්කෘතිය පිළිබඳ වන පම්පෝරි නවත්වා දමා මේවායෙහි ඇති ව්‍යුහ වෙනස් කල යුතුය. ඒවා පාර්ලිමේන්තු පණත් හරහා කල හැකි සැකසුම් ය. උදාහරණයකට නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ ක්‍රියාවන් අධීක්ෂනය කල හැකි යාන්ත්‍රණයක් නැත. තමන්ට අවශ්‍ය නඩු ඉක්මනින් උඩට ගැනීමත්, අනවශ්‍ය නඩු යට ගැසීමත් ඔවුන්ගේ දෛනික පුරුද්ද කි. මේවා අධීක්ෂණය කරන්නේ කවුද ? කෙසේද ?
මේ ප්‍රශ්න එසේ ඉතිරි වීමට අත්හැර දමා ඇත්නම් සාමාන්‍ය ජනයාගේ දෛනික ජීවිතය වෙනස් කිරීම පිළිබඳව විප්ලවීය අදහසම එතැනම පරාජය වීමට නියමිතය.
ආණ්ඩුව මුහුණ පා ඇති උභතෝකෝටිකයට පිළිතුර ඇත්තේ “රාජ්‍ය බලය” භාවිතා කිරීමේ නිර්භීතබාවය මතය. උදාහරණයකට ග්‍රාමීය කෘෂි ආර්ථිකය වෙත රැඩිකල් ප්‍රතිසංස්කරන රැගෙන යාමට මනා ලෙස සංවිධානය වී ඇති මිල්ටරිය යොදාගැනීම වැනි වැඩසටහනක් පිලිබද අදහසක් ආණ්ඩුවට ඇත්දැයි සැක සහිතය. විනයගත නොවූ මේ ග්‍රාමීය ශ්‍රමය විනයගත කිරීමේ අධ්‍යාපනයක් පිළිබඳ අදහසක් ආණ්ඩුවට තිබුණද/නොමැති වුවද එවැන්නකින් ප්‍රතිඵල ලැබීමට වසර 20-30 යනු ඇත. රාජ්‍ය උපකරණ පංතිමය පදනමින් වෙනස් කරනවා යනු එහි අන්තර්ගතයන් නොව ආකෘතියම වෙනස් කිරීමයි. ඒ සදහා කැපවීමක් හා වැඩපිලිවෙලක් ඇත්නම් ආණ්ඩුව කල යුත්තේ හොරු ඇල්ලීම ප්‍රදර්ශනාත්මක ටෙලිනාට්‍යයක් වන්නට ඉඩ දී ගැඹුරු ප්‍රතිසංස්කරන සදහා අභ්‍යන්තරයෙන් හැරීමයි. සාමාන්‍ය පොදු ජහමනයා පාලනය කරගැනීමට සැපිරිය යුතු විනෝදයේ අල්ලස පිළිබඳව අපිට දේශපාලනිකව තේරුම් ගත හැකි වුවත් ඊට මුවා වී නොකර සිටින ප්‍රතිසංස්කරන පිළිබඳව අපිට ඇත්තේ කුතුහලයකි. මේ පෙන්නන්නේ ජ.වි.පෙ.සහ මාලිමාවේ සීමාවනම් ඔවුන් සම්ප්‍රදායික පක්ෂයක් සේ දියවී යනු ඇත. බලය ලබාගැනීමට පෙර ගැසූ පම්පෝරි මෙන්ම සිස්ටම් චේන්ජ් යන්නද පුහු සටන් පාඨ ලෙස අවසන් වනු ඇත.
